Ja ze strony rodziców nie miałam problemów jeśli chodzi o zgodę. Wiadomo z kasą gorzej Pamiętam, że na swojej pierwszej lonży spadłam, bo koń sie potknął Potem po czterech jazdach zminiłam stajnię. Nauczyłam się w miarę kierować koniem, jeździłam w tereny i nic nie umiałam :-/ Potem pojechałam na obóz, tam się trochę podszkoliła. Byłam jeszcze na kilku jazdach w tej stajni, ale potm dowiedziałam się, że jest u nas nowa i się przeniosłam. Jest super i jestem do dziś 

No więc moja historia jest pewnie trochę inna od Waszych.
Otóż, moja mama jeździła na koniach od dziecka. Kiedy ja miałam ok 3 lat kupiła dwa konie Pumę i Malinę, wtedy to też pierwszy raz siedziałam na grzbiecie rumaka.. Po kilku latach mama musiała sprzedać Pumę, Malina została. Zaźrebiliśmy ją, dała kilka źrebaków, wsyztskie musieliśmy sprzedawać. Kiedy po raz ostatni ją zaźrebiliśmy dała nam pięknego brązowego źrebaka z trzema białymi plamkami na zadzie. No i daliśmy jej na imię Plama. Kilkakrotnie próbowałam ją sprzedać, na szczęście bez skutków. Dopiero niedawno, ok pół roku temu zobaczyłam w niej wspaniałą przyjaciółkę i konia dla siebie. Niedługo zamierzamy się przerzucić na west. Malinę musiałysmy sprzedać. Mamy też teraz drugiego konia Iskrę. Musiałam to tak opisać Każdy koń, to jest też moja historia..

Moja przygoda rozpoczela sie w 1992 roku (nie licze dosiadow do zdjec czy oprowadzania dzieciaka bo tak ladnie porrrsi ).Zostala zreszta udokumentowana kamera (lo la boga...) Pierwszy kon na jakim siedzialam to byla kszatanowata klacz Orka. Okropne babsko z niej bylo zwalama po 3 razy na jednej lonzy. Wszystkiego sie bala, gryzla i jakos zalet sobie przypomniec nie moge hahaha:) Ale nie jej wina. Tam wiekszosc koni nie byla za przyjazna. Niemniej jakos mnie to nie zniechecilo. Rodzice mnie popierali, a ze jezdzilysmy razem z siostra to bylo nas 2 potem dolaczyla mama i schizma ogolna sie zaczela Nas 3 to juz nikt nie mogl powstrzymac. Ile stajni przerobilam to nawet nie ma co pisac hehe, zreszta wiekszosc z nich nie jest warta wspomniania. Pozniej kupilismy pierwszego konia (ktorego mam do dzis ) i jak skonczyl biegac na torach to wstawilismy go do malej stajenki prywatnej 6-konnej. Tam poznalam moja trenerke z ktora przyjaznimi sie do dzis. Tak w skrocie. Hehe

Ok;)Ja nie lubię za bardzo westu ale kiedyś bym chciała sie nauczyć tego stylu;)
Czekam na zdjęcia Plamy!!!

Może ja najpierw przedstawię swoją stajnię "LaMa" jeżdżę konno w zamian za pracę przy konikach. Utworzony jest tam klub. Koni jest około 30 (nie wiem teraz dokładnie) i dwa kucyki. Moim ulubionym konikiem jest hucułek Puebla i Porunek, mieszanka hucułka i araba. Śliczne dwa koniki:* Chciałam od dawna zapisać się do klubu, lecz moja nadopiekuńcza mama na to nie pozwoliła, gdy miałam 13 lat, mama w końcu dała mi zgodę. Oczywiście musiałam ją długo prosić. Jeżdżę około 2 lat. W wakacje 2007 nauczyłam się skakać wspaniałe uczucie. A moje początki jazdy były kiepskie... Nie chodzi mi tu o to, że źle jeżdżę, tylko prześladował mnie pech, ale w tym jeszcze ani raz nie spadłam. Mój pierwszy teren, dostałam klaczkę, która jest również jak moja mama opiekuńcza, stęskniona za swoim ogierkiem zaczęła świrować podczas terenu i wywiozła mnie w las, w sumie to jak koleżanki mi opowiedziały, bardzo ładnie komponowała się moja równie zielona twarz jak i choinki. I tak dziwnie sie składa, że jak jedziemy w teren to zazwyczaj ja mam pecha, to koń skoczy sobie przez drut, bo wystraszy się motoru, to wejdzie sobie w krzakole bo nie lubi wody, to sobie bryknie, że biedny Hibiskusek znajdzie się kilka metrów nad koniem... Ale jakoś kocham te krejzolskie tereniki w mojej pięknej okolicy, gdzie można sie gonić i szaleć do woli:D Również w roku 2006 (pierwszy rok mojego uczestnictwa w klubie) wygrałam Hubertusa...

Tak ja wiem, ze to jest wspaniałe. Ale wiesz co zcasami wydaje mi się, że konie robuły to specjalnie jakby w zmowie. Po pierwsdzym terenie miałym mały lęk do jazdy, dużo osób myślało, z ena tym zaprzestanę swoją karierę jeździecką, ale powiedziałam sobie twardo "nie", i wydaje mi sie, że konie często wystawiają mnie na taką próbę, żebym mogła przezwyczaić się do takich wybryków. No nie wiem...

No dokładnie. Chociaż nie żałuję, że czasem zdarzyło się tak a nie inaczej podczas terenu, fajnie jest przeżyć, coś czego inni jeszcze nie mieli okazji:) Jak na razie nie miałam jeszcze okazji spaść i nie wiem jakie to uczucie, chociaż na pewno kiedyś zaliczę ten pierwszy raz hehe.